Geschreven door Fethullah Gulen

Kortom, onze drie grootste vijanden zijn onwetendheid, armoede en verdeeldheid. Onderwijs, ondernemerschap, en dialoog kunnen hiertegen strijden.

Er zijn al veel dingen gezegd en geschreven over onderwijs. We zullen dit onderwerp benaderen vanuit drie samenhangende invalshoeken: menselijk-psychologisch, nationaal-maatschappelijk en universeel.
We hebben eeuwenlang geleefd onder de serieuze invloed van het hedendaagse Westerse denken dat ongetwijfeld veel superieure aspecten kent. Het kent echter ook enkele gebreken die voornamelijk stammen uit de historische periode die het heeft doorlopen en uit de unieke omstandigheden die het heeft geschapen. In de Middeleeuwen, toen Europa onder een theocratische orde leefde, geregeerd door de kerk of door de kerk-aangewezen monarchieën, kwam het in contact met de islamitische wereld, met name door Andalusië en de kruistochten. Naast andere factoren opende dit de deur voor de renaissance en de hervormingsbewegingen. Samen met andere factoren zoals een tekort aan land, armoede, de drang om in groeiende behoeften te voorzien, en sommige eilanden zoals Engeland die van nature geneigd zijn tot zeetransport, leidde het tevens tot overzeese geografische ontdekkingen.

De primaire drang in al deze ontwikkelingen was het bevredigen van materiële behoeften. Toen de bijgaande wetenschappelijke studies zich in strijd met de kerk en middeleeuwse christelijke scholastiek ontwikkelden, werden de Europeanen geconfronteerd met een conflict tussen religie en wetenschap. Dit was er de oorzaak van dat religie zich afsplitste van de wetenschap en dat veel mensen braken met religie. Deze ontwikkeling leidde uiteindelijk tot materialisme en communisme. In de sociale geografie werd humaniteit geconfronteerd met de meest opvallende elementen uit de Westerse geschiedenis: wereldwijde exploitatie, een oneindig conflict gebaseerd op belangen, twee wereldoorlogen en de verdeling van de wereld in machtsblokken.

Het Westen heeft de wereld enkele eeuwen onder economische en militaire controle gehouden. In de afgelopen eeuwen heeft het conflict tussen religie en wetenschap vele intellectuele kringen beziggehouden. Bewegingen omtrent de Verlichting begonnen in de achttiende eeuw en beschouwden mensen slechts als hun geest. De daaropvolgende bewegingen, positivisme en materialisme, beschouwden de mens slechts als materiële of lichamelijke entiteiten. Het resultaat daarvan was dat spirituele crises elkaar opvolgden, de één na de ander. Het is niet overdreven om te zeggen dat deze crises en de afwezigheid van spirituele bevrediging de grootste factoren waren achter het belangenconflict dat de laatste twee eeuwen omhulde en dat zijn hoogtepunt bereikte in de twee wereldoorlogen.
Als bezitters van een geloofssysteem met een andere geschiedenis en essentie, hebben we enkele fundamentele zaken aan het Westen te geven, met wie we diepe economische, maatschappelijke en zelfs militaire relaties hebben, en aan de mensheid in zijn geheel. Bovenaan de lijst staan ons inzicht in en onze visie op de mensheid. In feite is deze visie niet exclusief voor ons of subjectief; het is eerder een objectieve visie die naar voren brengt wat mannen en vrouwen werkelijk zijn.

Een mens is een schepsel dat is samengesteld uit niet alleen een lichaam of verstand of gevoel of geest; hij of zij is eerder een harmonieuze compositie van al deze elementen. Een mens is een lichaam dat kronkelt in een net van behoeften. Hij of zij is ook een geest die meer subtiele en essentiële behoeften heeft dan het lichaam en die wordt gedreven door angsten betreffende het verleden en de toekomst en om antwoorden te vinden op vragen als: “Wat ben ik? Wat is deze wereld? Wat willen het leven en de dood van mij? Wie heeft me deze wereld ingestuurd en met welk doel? Waar ga ik heen en wat is het doel van het leven? Wie is mijn gids op deze wereldse reis?”
Bovendien is ieder mens een schepsel dat bestaat uit gevoelens die niet kunnen worden vervuld door de geest en een schepsel dat bestaat uit de geest waardoor hij of zij de essentiële menselijke identiteit verkrijgt. Een individu bestaat uit al deze dingen. Als er met een man of een vrouw, waar alle systemen en verrichtingen om draaien, rekening wordt gehouden en als hij of zij wordt beoordeeld als een schepsel dat uit al deze aspecten bestaat en als aan al zijn of haar behoeftes is voldaan, zal hij of zij het ware geluk kunnen bereiken. Op dit moment is de ware menselijke vooruitgang en ontplooiing met betrekking tot ons essentiële zijn, alleen mogelijk door educatie.

Om het belang van educatie te bevatten, hoef je alleen maar te kijken naar een verschil tussen dieren en ons. Aan het begin van de reis door de wereld van geesten, die zich uitstrekt tot in de eeuwigheid, in het aardse stadium, zijn we zwak, behoeftig en in de ellendige positie dat we bij alles op anderen moeten wachten. Dieren daarentegen, komen deze wereld in, of worden deze wereld ingezonden, alsof ze perfectie hebben bereikt in een andere wereld. Binnen 2 uur of 2 dagen of 2 maanden na hun geboorte leren ze alles wat ze moeten weten, hun relatie met het universum en de wetten van het leven en ze beschikken over beheersing. Aan de andere kant is het zo dat het verwerven van de kracht om te leven en het vermogen om te werken ons 20 jaar kost, terwijl dit door een mus of een bij in 20 dagen wordt verkregen. Meer correct is, dat het hen wordt ingegeven.

Aan de andere kant moeten we alles leren als we deze wereld binnenkomen, omdat we onwetend zijn van de regels des levens. In feite kunnen we, in 20 jaar tijd of zelfs gedurende ons hele leven, nog altijd niet de volledige aard en zin van de regels en voorwaarden van het leven leren, of van onze relatie tot het universum. We worden naar hier gezonden in een zeer zwakke en hulpeloze vorm. We kunnen bijvoorbeeld pas na 1 of 2 jaar op onze voeten staan. Bovendien kost het ons bijna ons hele leven om te leren wat echt in ons belang is en wat niet. Alleen met de hulp van het maatschappelijke leven kunnen we ons richten op onze belangen en gevaar vermijden.

Dit betekent dat het onze essentiële taak is, als creatie met een zuivere aard die naar dit uitzonderlijke pension is gekomen, om stabiliteit en helderheid in gedachten, verbeelding en geloof te bereiken, zodat we een “tweede natuur” en een kwalificatie kunnen verwerven om ons leven in “de volgende, veel meer verheven werelden” kunnen voorzetten. Bovendien hebben we, door onze taken als dienaren uit te voeren, de plicht om ons hart en ziel te laten functioneren en om al onze aangeboren vermogens te activeren. Door onze innerlijke en uiterlijke werelden, waar ontelbare mysteries en puzzels resideren, te omarmen, moeten we het geheim van het bestaan doorgronden en dus opklimmen naar de positie van ware humaniteit.

Ten tweede heeft het conflict tussen religie en wetenschap en het daaruit ontstane product, materialisme, de natuur, net als de mensheid, gezien als een accumulatie van materiaal dat alleen is geschapen om onze lichamelijke behoeften te vervullen. Als resultaat hiervan ondergaan we nu wereldwijde milieurampen.

Overweeg het volgende: Een boek is de materiële manifestatie van het “spirituele” bestaan in de gedachten van de schrijver door het gebruik van woorden. Er is geen strijd tussen deze twee manieren om dezelfde waarheid en inhoud te uiten in twee verschillende “werelden”. Op dezelfde manier heeft een gebouw een spiritueel bestaan in de geest van de architect, “lot of predeterminatie” in de vorm van een plan, en een bouwwerk in de vorm van materiële existentie. Er bestaat geen conflict tussen de manieren waarop dezelfde betekenis, inhoud en waarheid van deze drie verschillende werelden worden geuit. Zoeken naar conflicten is niets meer dan verspilde moeite.

Er kan evenzo geen conflict zijn tussen de Koran, het goddelijke Schrift, (afkomstig van Gods kenmerk het spreken), het universum (afkomstig van Zijn kenmerken van kracht en wilskracht) en de wetenschappen die dat onderzoeken. Het universum is een machtige Koran, voortgekomen uit Gods kenmerken van kracht en wilskracht. Met andere woorden, het is, als we deze omschrijving mogen gebruiken, een grote, gecreëerde Koran. In ruil daarvoor,  het is tenslotte een expressie van wetten van het universum in een andere vorm, is de Koran een universum dat is gecodificeerd en opgetekend. In de ware zin van het woord verzet religie zich niet tegen de wetenschap en wetenschappelijk werk en religie beperkt beide ook niet.

Er wordt tegenwoordig beweerd dat religie tweedracht zaait en de weg opent naar het vermoorden van anderen. Niemand kan echter ontkennen dat het niet de religie, en zeker niet de islam, is die heeft geleid tot de genadeloze exploitatie van de laatste paar eeuwen, en in het bijzonder de oorlogen en revoluties van de twintigste eeuw die honderden miljoenen mensen hebben gedood en zelfs nog meer daklozen, weduwen, wezen en gewonden hebben achtergelaten. Wetenschappelijk materialisme, een visie op het leven en de wereld die zich heeft afgescheiden van religie, en een botsing van belangen hebben geleid tot deze exploitatie.

Het dienen van de mensheid door middel van educatie.

Onderwijs is altijd al de meest belangrijke weg geweest naar het dienen van ons land. Nu we leven in een mondiaal dorp is het de beste manier om de mensheid te dienen en om de dialoog met andere beschavingen in te stellen.

Het volgende hangt hiermee samen. Er is een gezegde onder de mensen: “Een buur heeft de as van zijn of haar buren nodig.” Als je geen as hebt dat anderen nodig hebben, zal niemand enige waarde aan je hechten. Zoals hierboven aangegeven, hebben we meer aan de mensheid te geven dan van de mensheid te nemen. Vandaag de dag hebben vrijwilligersorganisaties en niet-gouvernementele organisaties bedrijven en stichtingen opgericht die anderen vol enthousiasme dienen. De massale acceptatie van de educatieve instellingen die over de hele wereld zijn verspreid, en die ondanks de grote financiële tegenslagen die ze hebben gehad, en ondanks het concurreren met en het vaak overtreffen van hun Westerse collega’s in een korte periode, zou het bewijs moeten zijn dat hetgeen we hebben beweerd, niet kan worden ontkend.

Kortom, onze drie grootste vijanden zijn onwetendheid, armoede en verdeeldheid. Onderwijs, ondernemerschap, en dialoog kunnen hiertegen strijden. Als onwetendheid het meest serieuze probleem is, moeten we dat bestrijden met onderwijs. Onderwijs is altijd al de meest belangrijke weg geweest naar het dienen van ons land. Nu we leven in een mondiaal dorp is het de beste manier om de mensheid te dienen en om de dialoog met andere beschavingen in te stellen.

Ten eerste is educatie een humane dienst omdat we hiernaartoe zijn gezonden om te leren en om beter te worden door middel van educatie. Een gezegde is: “De oude stand van zaken is onmogelijk. We moeten ofwel naar een nieuwe staat ofwel naar vernietiging.” Bediuzzaman verlegde de aandacht naar nieuwe oplossingen en naar de toekomst. Hij zei dat “controversiële onderwerpen niet zouden moeten worden besproken met Christelijke spirituele leiders,“ en hij opende zo dialogen met leden van andere religies. Net als Jalal al-Din al-Rumi, die zei: “Eén van mijn voeten staat in het centrum en de andere voet staat in 72 rijken die als omtrek fungeren”, trok hij een wijde cirkel die alle monotheïsten omvat. Implicerend dat de dagen van bruut geweld over waren, zei hij: “Een overwinning met beschaafde personen is een overwinning door overreding,” waarmee hij aangaf dat de dialoog, overtuiging en het gesprek gebaseerd op bewijs, essentieel zijn voor degenen onder ons, die ernaar streven om de religie te dienen. Door te zeggen “humaniteit zal zich in de toekomst zal richten op kennis en wetenschap en in de toekomst zullen de rede en het woord regeren,” moedigt hij kennis en het gesprek aan. Uiteindelijk trok hij, nadat hij de politiek en directe politieke bemoeienis aan de kant had geschoven, de hoofdlijnen van ware religieuze en nationale dienstverlening in deze tijd en in de toekomst.

In het licht van zulke principes, heb ik mensen aangemoedigd om het land in het bijzonder te dienen, en de mensheid in het algemeen, door middel van educatie. Ik heb hen opgeroepen om de staat te helpen met het onderwijs en de opvoeding van mensen, door scholen te openen. Onwetendheid wordt verslagen door educatie, armoede door het bezit van kapitaal en interne schisma en separatisme door eenheid, dialoog en tolerantie. Maar, omdat elk probleem in het menselijk leven uiteindelijk afhangt van de mensen zelf, is educatie het meest effectieve vehikel, ongeacht of we een verlamd maatschappelijk en politiek systeem hebben, of een systeem dat opereert met de precisie van een klok.

Scholen

Nadat de overheid privéscholen had toegestaan, kozen veel mensen er op vrijwillige basis voor om hun vermogen te besteden aan het dienen van het land, in plaats van het door te geven aan de volgende wereld na een frivool bestaan. Ze deden dat in feite met hetzelfde enthousiasme als voor aanbidding. Het is voor mij onmogelijk om alles over de scholen die hier en in het buitenland geopend zijn, te weten. Omdat ik het openen van scholen alleen heb aangeraden en aangemoedigd, ken ik niet eens de namen van veel van de organisaties die de scholen hebben geopend of de plaatsen waar de scholen zijn gevestigd.

Ik heb deze zaak echter tot op zekere hoogte gevolgd in de pers en in de serie artikelen van achtenswaardige journalisten als Ali Bayramoglu, Sahin Alpay en Atilgan Bayar. Scholen zijn geopend plaatsen van Azerbeidzjan tot op de Filippijnen en van St. Petersburg (de hoofdstad van tsaristisch Rusland) tot Moskou (de hoofdstad van communistisch Rusland) en met de hulp en referentie van onze joodse medeburger en prominente zakenman Uzeyir Garih in Jakoetsk. Deze scholen zijn geopend in bijna alle landen, behalve in landen als Iran die geen toestemming geven.
De schrijvers en denkers die de scholen hebben bezocht verklaren dat deze scholen worden gefinancierd door Turkse vrijwilligersorganisaties. In velen hiervan of zelfs alle gevallen, zijn schoolgelden van studenten een belangrijk deel van deze financiering. Lokale bestuurders dragen, indien nodig, aanzienlijk bij met hulp bij de voorziening van land, gebouwen, directeuren en leraren. De leraren, die zijn toegewijd aan het dienen van hun land, hun volk en de mensheid, hebben hun betekenis in het leven gevonden in het dienen van anderen. Ze werken vol enthousiasme voor een laag salaris.

In eerste instantie waren enkele van onze functionarissen van deze buitenlandse missie aarzelend om hun steun te betuigen, omdat ze niet echt begrepen wat er gaande was. Vandaag de dag echter, steunen de meesten van hen de scholen. Naast de twee laatste Turkse presidenten, betuigden wijlen de eerzame Turgut Ozal, de eerzame Suleyman Demirel, de voormalige voorzitter van het parlement Mustafa Kalemli en voormalig minister van buitenlandse zaken Hikmet Cetin, hun steun door de scholen daadwerkelijk te bezoeken.
Het is passend om hier Ali Bayramoglu’s observaties te presenteren. Een journalist die veel van deze scholen heeft bezocht stelde: “Deze scholen geven geen religieus onderwijs en omvatten geen educatieve activiteiten in een religieuze omgeving, zoals wordt aangenomen. Ze zijn opgericht volgens het model van “Anadolu Hogescholen” met een superieure technische uitrusting en laboratoria. Lessen worden gegeven binnen het leerplan dat door het ministerie van onderwijs is opgesteld. Religieuze onderwerpen worden niet eens onderwezen.” Sterker nog, journalist Ali Bulac, die deze scholen heeft bezocht, vertelde over zijn impressie dat de toiletten met opzet niet sprankelend schoon werden gehouden, om het idee te vermijden dat bidden voortvloeit uit netheid. Activiteiten vinden plaats binnen het kader van de geldende wetten van elk land en van educatieve filosofie. In Oezbekistan bijvoorbeeld, krijgen leerlingen, nadat ze Turks en Engels in de voorbereidende klas hebben geleerd, natuurkunde in het Engels van Turkse leraren en maatschappelijke vakken in Oezbekistan van Oezbeekse leraren. Het doorgeven van religieuze kennis of religieus onderwijs is niet het doel.”

Lokale bestuurders zijn even gevoelig voor secularisme, of zelfs meer, als de Turkse overheid. Er wordt verklaard door onze verlichte journalisten zoals Alpay, Bayar en vele anderen op een manier die vergelijkbaar is met Bayramoglu’s observaties, dat deze landen niet de minste bezorgdheid voelen voor de toekomst van deze scholen. Sterker nog, op de openingsceremonies voor de school in Moskou, zei het hoofd van het Nationale Educatiekantoor in Moskou: “Er zijn twee belangrijke gebeurtenissen in de recente geschiedenis van Rusland. Eén van deze twee is de maanlanding van Gagarin. De andere is de opening van een Turkse school hier.” Hij omschreef het als een historische gebeurtenis.

Read more:
Hulp

De naam van de liefdadigheidsinstelling ‘Kimse yok mu?’ betekent letterlijk ‘Is er iemand?’ Een instelling dat is opgericht in 2004 als vervolg...

Close