Hoe kan moederliefde – zacht als zijde, krachtig als een leeuwin – ons morele kompas worden in een tijd van morele verwarring en groeiende afstand? Ter ere van Moederdag delen we deze poëtische en spirituele blik van Fethullah Gülen op de moeder. In een wereld waar familiebanden verzwakken, herontdekken we: ware harmonie in de samenleving begint bij het hart van de moeder.
De kracht van moederliefde
In haar eigen wereld is een moeder als een geestelijke as, een leidende aanwezigheid vergelijkbaar met de qutb in de soefitraditie. Zoals de Ka‘ba het middelpunt is van de schepping, Mekka van alle landen, en het verstand de essentie en atlas van het hele lichaam, zo is de moeder het fundament, de pijler en de kern van het gezin, én een van de belangrijkste instrumenten van goddelijke kracht.
Thuis draait alles om haar, cirkelt om haar heen en keert weer naar haar terug. Zijzelf, als de poolster die de ziel van het huis verankert, draait om haar eigen as en volgt een baan die voorbij de hemelen reikt. Moeders zijn immers wezens wier innerlijke oriëntatie in deze wereld gericht is op het hiernamaals.
De volmaakte harmonie tussen hun beloning en hun rol in de schepping, tussen de ontberingen die zij verdragen en de vergelding die zij ontvangen, toont deze waarheid duidelijk aan. Wie dit wil begrijpen, hoeft niet diep te graven; een vluchtige blik op wat zij zaaien en oogsten, op wat zij uitstaan en bereiken in een heel leven volstaat. Hun uitstraling is etherisch als die van de maagden van het paradijs, hun blikken diep als die van engelen, hun emoties zuiver als geestelijke wezens.
Moeders zijn even bekoorlijk, geliefd en betoverend als rozen die bloeien in een tuin waarvan water, aarde en lucht niet van deze wereld zijn. Wie hen werkelijk zou zien, zou in hen een magie ontdekken die het materiële overstijgt, het wereldse en zelfs hun eigen wezen te boven gaat.
Een moeder is het fundament, de pijler en de kern van het gezin.
Fijngevoelige zielen, open voor diepe gedachten, vinden in de emotionele en mededogende wereld van de moeder weerkaatsingen van de zoetste dromen die door hemelse inspiratie worden gevoed, en ontdekken genoegens die de menselijke verbeelding overstijgen. In hun nabijheid voelen wij ’s nachts vaak een serene rust en overdag een andere vrede; we ervaren hoe barmhartigheid, mededogen en poëzie uit de hemel in ons hart stromen. We zien horizonlijnen omgeven door engelen en geestelijke wezens.
Hoe vaak hebben wij, starend naar hun betoverde gezichten, een geest waargenomen die tijd en ruimte overstijgt, diep geworteld in eeuwige barmhartigheid die vervlochten is met hun glimlach en verdriet. Gedreven door vage maar onweerstaanbare impulsen verlangden we ernaar ons in hun armen te storten.
Troost in tijden van breuk
Hoe vaak zochten we troost—gebroken en gekneusd door het leven— in hun hart, warm, helder, levendig en troostrijker dan welk vogelnest ook. Getroost door hun geheimzinnig gemurmel stegen wij van verrukking naar verrukking, vervuld van vrede. Telkens wanneer zij ons omhelzen, worden moeders de magische helden van onvoorwaardelijke trouw. In hun aanwezigheid voelen we ons veilig en zeker genoeg om alles het hoofd te bieden, zelfs de wereld uit te dagen, zolang we hen maar stevig vasthouden.
Een moeder is zo diep als de hemel: een mysterieus bundeltje emoties dat borrelt als ondergrondse rivieren of vulkanische stromen die hier en daar overstromen. Zij aanvaardt zowel het bittere als het zoete van haar lot, in vrede met vreugde én verdriet, zonder verwachtingen of wrok jegens haar kinderen. Zij staat als een monument van loyaliteit en barmhartigheid, gekristalliseerd door goddelijke moraliteit. Noch de beproevingen die zij doorstaat, noch de pijn die de ondankbaarheid van haar kinderen veroorzaakt, kan haar doen bezwijken.
Sinds mijn jeugd huiver ik telkens als ik denk aan het verhaal van de moeder wier hart door het mes van haar kind wordt doorboord, maar die hem toch omarmt met kreten van mededogen. In die ene druppel herken ik de oceaan van moederlijke genade. Moeders die geloven in de eeuwigheid en het hiernamaals—van wie de geestelijke en hemelse dimensies even diep zijn als hun fysieke bestaan—smeden banden met hun kinderen die gewone relaties overstijgen.
Maar dit is moeilijk over te brengen op wie nooit de eeuwige vreugde van geloof heeft geproefd. Het is inderdaad lastig uit te leggen hoe hun oprechtheid zo diep blijft, hun overgave ononderbroken, hun harten overvloeiend van liefde, hun blikken voortdurend zorg en vertrouwen belovend, ondanks het feit dat zij in deze voorbijgaande wereld zijn opgegroeid.
De offers achter stilte
Denk eens aan alles wat moeders voor ons hebben voorbereid, aan de ontberingen die zij zijn tegengekomen, de obstakels die zij hebben overwonnen. Denk aan de worstelingen die zij hebben doorgemaakt, de dromen en zorgen die zij hebben gekend, hun teleurstellingen en frustraties. Denk aan de pijn die zij hebben verduurd, hoe vaak zij hebben gehuild, en hoe vaak zij onze tranen met mededogen hebben gedroogd. Bedenk hoeveel zij hebben opgeofferd en geploeterd zonder ooit iets terug te verwachten.
Inderdaad, moeders omarmen ons in elke fase van ons bestaan. Zij stillen onze onrust, delen onze zorgen, offeren hun eigen comfort voor het onze, leiden onze groei, scherpen onze intelligentie, versterken onze wil en verhevigen onze geestelijke horizon—en dat alles zonder iets terug te vragen. Wij brengen een groot deel van ons leven door in hun omhelzing: een plek mooier dan pauwenveren, betoverender dan bloementuinen, warmer en veiliger dan welk onderkomen ook.
Van moeders leren we voor het eerst bescherming, vreugde, opwinding, orde en mededogen. Wanneer wij zwakte, ontoereikendheid en de hardheid van het leven onder ogen zien, zoeken we toevlucht bij hen. Zij omarmen ons hartelijk en blazen vertrouwen in onze verontruste harten.
Een moeder is het meest wezenlijke element in de schepping, de meest gezegende hoeksteen van de mensheid en het licht van onze ogen.
Op zulke momenten hoort iedereen in zichzelf waarschijnlijk een storm van emotie, een zachte bries van barmhartigheid en de stille poëzie die uit moeders glimlach en gebaren vloeit. In hun nabijheid worden onze dagen en nachten tot een voortdurende droom van geluk. Tijdens de helderste momenten van het leven horen we uit hun hart de zoetste melodieën en denken we: ‘Dit moet ware gelukzaligheid zijn.’
Majesteit zonder kroon
Een moeder is het meest wezenlijke element in de schepping, de meest gezegende hoeksteen van de mensheid en het licht van onze ogen. Wij zijn haar eeuwig dank verschuldigd; de last van onze verplichtingen tegenover haar drukt ons neer, maar die last is onze grootste eer. De bron die de stralende ziel van een moeder kracht geeft, moet wel de fonteinen van het paradijs zijn, waar engelen rusten als witte duiven. Anders zou haar innerlijke licht onze ogen niet zo diep kunnen verblinden. Haar glans is een verborgen licht dat onze duistere harten verlicht.
Haar zachtheid is als een veertje, haar elegantie als zijde, maar in de bescherming van haar kinderen is zij even krachtig als een leeuwin.
In mijn eigen wereld ben ik nog steeds niet bekomen van de schok van gevoelens die deze majestueuze essentie oproept, van haar schittering. Nu ervaar ik het dieper dan ooit. Een moeder is een heldin van mededogen bij wie zachte tederheid en kracht naast elkaar bestaan. Haar zachtheid is als een veertje, haar elegantie als zijde, maar in de bescherming van haar kinderen is zij even krachtig als een leeuwin. Zij staat boven alles wat onder de hemel bestaat, en het pad naar het paradijs ligt onder haar voeten.
Allah heeft haar een majesteit en soevereiniteit verleend die in zijn Boek wordt beschreven, waardoor aardse koninkrijken slechts kronen lijken op onwaardige hoofden. Werkelijk, kronen die haar geen eer bewijzen hebben geen blijvende waarde.
O, zo teer als geesten, onschuldig als engelen, diep en verheven als de hemel—de eeuwigheid schenkt u eer zonder maat, zich verheugend in uw zachte waardigheid. Uw roem weerklinkt waar engelen verblijven; het lied van uw leven galmt over de hellingen van het paradijs. U leeft voor altijd met emotionele haken in uw hart en het juweel van het geloof om uw hals.
Wij zijn allen slechts dienaren, terwijl u heerst als een vorstin zonder kroon die ons betovert met netten van mededogen, loyaliteit en oprechtheid. Als elk schepsel zijn ziel en essentie heeft, bent u ongetwijfeld de onze.
Moge Allah u op de ochtend van de opstanding verlichten met zijn eigen goddelijke licht. Moge uw toekomst zo vreugdevol zijn als de gezegende heuvels van Jannah, en moge uw hereniging eeuwig gezegend zijn.
