Met veel verdriet heb ik kennisgenomen van de watersnoodramp in Duitsland, België, Nederland en Oostenrijk, waarbij tot nu toe meer dan 180 mensen zijn omgekomen en honderden mensen zijn verdwenen.
Ter gelegenheid van deze ramp die veel mensenlevens heeft geëist en tot veel materiele schade heeft geleid, bied ik mijn medeleven aan en wens ik spoedig herstel toe aan de burgers van Duitsland, België en Nederland. Mijn gedachten en wensen gaan uit naar degenen die hun levens zijn verloren en ik wens hun nabestaanden veel geduld toe.
Ik bid tot God om de zoek- en reddingsteams kracht te geven om de vermiste mensen snel te vinden, en ik wens de gewonden een spoedig herstel toe.
Bij deze nodig ik iedereen uit om in zowel financiële als in immateriële zin steun te bieden, zodat West-Europa deze ramp zo snel mogelijk te boven kan komen.
30 oktober 2020 – Onlangs hoorde ik over de wrede moord op Samuel Patty in een Parijse wijk en raakte diep bedroefd. Gechoqueerd was ik door het nieuws dat in een andere Franse stad drie mensen op brute wijze zijn doodgestoken tijdens het gebed in hun gebedsplaats. Eerlijk gezegd verergerde mijn verdriet met het gegeven dat degenen die deze misdaden hebben begaan, islamitische argumenten gebruikten en religieuze leuzen uitschreeuwden.
Het is begrijpelijk dat moslims, die alle profeten sinds de profeet Adam geloven en respecteren, verwachten dat anderen de profeet Mohammed (vrede en zegeningen zijn op hem) respecteren en zich beledigd voelen door uitingen en uitbeeldingen die hem niet respecteren. Maar er zijn legitieme, humanitaire, diplomatieke en juridische manieren waarop zij hun zorgen kunnen uiten. Geweld kan nooit door de vingers worden gezien.
Ieder mens is als waardig geschapen en ieder menselijk leven is heilig, ongeacht zijn of haar geloof. Het zo lichtvaardig nemen van het menselijk leven is niet te verzoenen met de menselijkheid noch met de Islam!
Bovendien is wreedheid en geweld, ongeacht het doel ervan, niet de weg van de Profeet. Zelfs als dergelijk geweld wordt gepleegd onder een religieuze dekmantel, is het in strijd met de kernwaarden van de Islam. De profeet Mohammed (v.z.m.h.) reageerde altijd met mededogen en zachtmoedigheid op degenen die hem beledigden en lastig vielen, en hij streefde ernaar vijandelijkheid uit te bannen.
Nu dit het geval is, is het plegen van dit soort wreedheden een duidelijk teken dat de daders niet hebben geprofiteerd van de boodschap van de Profeet die de hele mensheid met mededogen omarmt. Tegelijkertijd zijn dit soort daden het grootste gebrek aan respect voor zijn nalatenschap.
Naar aanleiding van dit trieste incident veroordeel ik nogmaals alle vormen van terrorisme, ongeacht de daders of hun doel.
Deze aanslagen bewijzen eens te meer dat we behoefte hebben aan de dagen dat iedereen elkaar omarmt, zonder acht te hebben op verschil in geloof, taal of kleur, en dat iedereen elkaar met respect en medeleven benadert. Ik betuig mijn medeleven aan de naasten van degenen die bij deze aanslagen om het leven zijn gekomen en deel mijn verdriet met het Franse volk en met iedereen die zich als een lid van de menselijke familie beschouwt.
Vele jaarlijkse rituelen van de Ramadan zullen doorgaan, zelfs als enige verandering nodig is vanwege onze sociale verantwoordelijkheid om God’s wetten in het universum te respecteren.
Fethullah Gülen
De islamitische heilige maand van de Ramadan zal dit jaar anders zijn. Over de hele wereld zullen de moskeeën gesloten zijn, terwijl normaal gesproken aanbidders door overvolle moskeeën op straat gingen bidden. Families zullen niet bij elkaar komen, terwijl ze normaal gesproken voor de Iftar bijeen kwamen om het vasten te breken en zelfgemaakte lekkernijen te delen. En winkelcentra, cafés en straten zullen griezelig stil zijn, wanneer ze normaal gesproken tot leven komen als het donker is.
De Ramadan begon echter nog steeds op donderdagavond, en in de vroege uurtjes op vrijdagochtend kwamen de huishoudens samen, zoals ze dat al eeuwen doen, om slaperig een suhur te delen – de voormiddagmaaltijd.
Zelfs als de wereld worstelt met COVID-19, zullen de jaarlijkse rituelen van de Ramadan doorgaan. Gedurende de hele heilige maand zullen de meeste van de 1,8 miljard moslims in de wereld vasten tussen zonsopgang en zonsondergang, tijd doorbrengen met het reciteren van de Koran, zelfreflectie en gebed in een poging om dichter bij God te komen en hun dankbaarheid te uiten voor onze zegeningen. Normaliter zijn uitgezonderd van het vasten, jonge kinderen, reizigers, zwangere vrouwen en iedereen die ziek is, maar nu wordt dit lijstje uitgebreid met degenen die de symptomen van COVID-19 voelen.
Bidden voor de frontlinie
En dit jaar zullen onze gebeden een speciale plek hebben voor de gezondheidswerkers, hulpverleners en andere essentiële medewerkers die in de frontlinie staan van de strijd om de bevolking te beschermen. In de ogen van God is het redden van mensenlevens en het begunstigen van de mensheid de meest nobele inspanning: De Koran houdt het redden van een leven gelijk aan het redden van de hele mensheid, en de profeet Mohammed (op wie God’s vrede en zegeningen zijn) zegt dat het beste van de mensen degenen zijn die andere mensen ten goede komen.
Onze verplichting om mensen in nood te helpen en te ondersteunen krijgt dit jaar ook een extra betekenis nu onze buren en gemeenschappen te maken hebben met ziekte, verdriet, economische ontberingen en de eenzaamheid van zelfisolatie.
Misschien wel de moeilijkste verplichting voor velen bij het willen voldoen aan de voorzorgsmaatregelen die door de autoriteiten zijn uitgevaardigd, is het opgeven van de geplande bijeenkomsten die bij dit seizoen horen. Maar het volgen van deze maatregelen is een plicht van ons burgerschap en een noodzaak van onze sociale verantwoordelijkheid om Gods wetten in het universum te respecteren. Zo adviseerde de profeet Mohammed – wiens geloof en vertrouwen in God niet te beschrijven was – zelfs om een stad in quarantaine te plaatsen in het geval van een besmettelijke ziekte.
Deze kans benutten
Ieder van ons zou de extra tijd en ruimte die de sociale maatregelen van de pandemie bieden, moeten gebruiken om onze band met God, onze families en onze kernwaarden verder te onderzoeken. Deze tijd biedt een verplichte terugtrekking uit de drukte van ons dagelijks leven en een kans om ons naar God te keren en ons geloof, onze kennis en onze praktijk te verdiepen. Ik hoop dat imams hun gemeenten aan deze mogelijkheden zullen herinneren.
Deze periode dwingt ons ook om te vertrouwen op het internet en de technologieën die daarop zijn gebouwd. Onze jonge generaties zijn beter dan hun ouders zeer goed op de hoogte van deze technologieën. Door de geschiedenis heen hebben boodschappers van God en degenen die streven naar de verlichting van de mensheid altijd gebruik gemaakt van de beschikbare culturele middelen en praktijken om hun boodschap te verspreiden. We moeten ook de tijd nemen om ons te verbinden met onze gemeenschappen op nieuwe manieren, waaronder het toegankelijk maken van onze spirituele bronnen voor de jongere generaties in een taal die zij begrijpen en met technologieën die zij vertrouwd gebruiken.
De pandemie heeft voor nieuwe uitdagingen en veranderingen in ons leven gezorgd en dit kan sommigen van ons ertoe aanzetten om andere mensen de schuld te geven of te bekritiseren. Nu we de Ramadan binnengaan, is het van het grootste belang dat we ons toeleggen op het helpen van mensen in nood, in plaats van anderen de schuld te geven. Het kan zijn dat mensen, groepen of naties met wie we in het verleden verschillen hebben gehad, nu aan het lijden zijn, maar zelfs dan moet ieder van ons de gedachte dat iemand een ramp verdient, afwijzen en als onmenselijk bestempelen.
Het einde van deze tunnel
In een geglobaliseerde wereld is niemand ontheft van een potent probleem, of het nu gaat om het milieu, de geneeskunde of de economie. Dit is een tijd om data te delen en samen te werken om oplossingen te vinden. Dit is een tijd om onze onderlinge afhankelijkheid als naties, als gemeenschappen en als bewoners van een mondiaal ecosysteem te realiseren – een tijd om te erkennen dat we allemaal lid zijn van de menselijke familie en elk de kans hebben om het ware potentieel van de mensheid te laten zien.
Nu we deze heilige maand ingaan, is het van cruciaal belang dat we met hoop vooruit kijken en niet wanhopen, want wanhoop verstikt mensen en vooruitgang. De mensheid heeft in het verleden grote uitdagingen overwonnen, en we zullen ook manieren vinden om deze uitdaging te overwinnen. Als we ons richten op de kansen die deze pandemie biedt, zullen we in staat zijn om de gemoederen hoog te houden en veel sneller het einde van deze tunnel te bereiken.
Onze beleving van de Ramadan zal dit jaar noodzakelijkerwijs anders zijn. Maar in veel opzichten zal het net zo zijn als elk ander jaar: We zullen vasten, we zullen bidden, we zullen ons heilige boek voordragen en we zullen de hele heilige maand tijd nemen voor bezinning en liefdadigheid. Moge God ons in staat stellen om ten volle te profiteren van het feest van de gulheid in de Ramadan.
De voortzetting en het voortbestaan van een volk is inherent aan goed opgeleide generaties; met goede bewustzijn en geestelijke vervolmaking. Als naties geen volmaakte generaties kunnen opvoeden aan wie ze hun toekomst kunnen toevertrouwen, dan is hun toekomst inderdaad duister. Zonder twijfel zijn de ouders de hoofdverantwoordelijken voor de opvoeding van zulke generaties.
De voortzetting van de mensheid zal enkel opnieuw door nieuwe generaties mensen gebeuren. Mensen die de dieptes van hun hart en ziel hebben ontdekt. Generaties die niet hun geestelijke vermogens tot ontwikkeling hebben kunnen brengen, en daarom niet zijn gestegen tot de ware betekenis van het mens zijn, ook al zijn ze afstammelingen van Adam, dan nog blijven zij vreemd tot wat mens zijn betekent; En wat te zeggen over de ouders die door hun laksheid dit op hun geweten hebben?
Lessen uit de natuur
Als bomen goed gesnoeid worden, produceren ze vruchten en verbetert hun groei. Als ze niet goed worden gesnoeid, verschrompelen ze en worden ze belemmerd in hun groei. Wat te zeggen over elk mens, die duizenden meer talenten en vaardigheden bezit? Verdient die niet minstens evenveel zorg als een boom?
O mens, jij bent het die kinderen in deze wereld brengt! Daarom is het ook jouw plicht om hen te helpen stijgen naar de rijke werelden der hemel. Zoals je zorgvuldig omgaat met hun lichamelijke welgesteldheid en gezondheid, minstens zo moet je je ook inspannen voor hun geestelijk leven. Heb hen lief en strek je hand uit voor deze hulpeloze onschuldigen. Sta niet toe dat zij nagelaten worden.
Ouders hebben natuurlijk het recht om ‘mijn kind’ te zeggen over hun kinderen die zij deugdelijk opvoeden, maar wat te zeggen over die mensen die hen ernstig verwaarlozen? En hoe zullen we die ouders noemen die hun kinderen moedwillig kwaadaardig, onfatsoenlijk en ontdaan van enige menselijkheid grootbrengen?
Ouders die hun kinderen aanmoedigen om hun vaardigheden te ontwikkelen en nuttig te zijn voor zichzelf en de samenleving, zullen een sterke nieuwe steunpilaar gegeven hebben aan de mensheid. Als ze daarentegen de menselijke gevoelens van hun kinderen niet cultiveren, zullen ze schorpioenen in de wereld hebben losgelaten.
“Ik veroordeel in de sterkste bewoordingen de barbaarse terroristische aanslag op bruiloftsgangers in de Turkse stad Gaziantep. Die heeft helaas meer dan vijftig burgerdoden, inclusief kinderen, en veel gewonden veroorzaakt.
Dit is niet zomaar een aanval op een bruiloft, maar tegelijkertijd is het ook een aanslag op de solidariteit van het Anatolische volk. Turken, Koerden, Arabieren, Bosniërs, Albaniërs, Georgiërs, Circassiërs en anderen die al eeuwen als buren leefden, zijn aangevallen.
Ik bied mijn diep gevoelde condoleances aan Koerdische burgers, het Turkse volk en hen die hun geliefden verloren. Ook vraag ik God de Barmhartige om hen geduld en uithoudingsvermogen te schenken en wens ik de gewonden spoedig herstel toe.
Ik nodig iedereen uit, in het bijzonder moslims over de hele wereld, om terreur in al zijn vormen te veroordelen en met hart en nieren zich in te zetten om deze ziekte de wereld uit te helpen.
Ik vraag God de Erbarmer de wortels van terrorisme uit te laten drogen en hoop dat er een generatie zal zijn die vol respect voor mensenlevens, vrede en rust zullen helpen bereiken.”
Onderstaand stuk is op 12 augustus 2016 verschenen in de Franse krant Le Monde. Hierin reageert Gulen uitgebreid op de beschuldigingen aan zijn adres en dat dit niet de eerste keer is dat hem dit overkomt.
In de nacht van 15 juli, ging Turkije door de meest catastrofale tragedie in zijn recente geschiedenis na een mislukte couppoging. De gebeurtenissen van die nacht kunnen een ernstige terreurcoup genoemd worden. Turkse mensen uit alle geledingen van de samenleving die dachten dat het tijdperk van de militaire staatsgrepen voorbij was, toonden solidariteit voor de democratie en tegen de staatsgreep. Terwijl de couppoging nog aan de gang was, veroordeelde ik deze coup al in de sterkste bewoordingen.
Twintig minuten nadat de militaire couppoging in gang was gezet, en voordat de echte daders bekend waren, haastte president Erdogan zich om mij te beschuldigden. Het is verontrustend dat een beschuldiging werd gemaakt zonder op helderheid te wachten over de details van de gebeurtenis en de motieven van de daders. Als iemand die van de verleden vier staatsgrepen heeft geleden in de afgelopen 50 jaar, is het bijzonder beledigend geassocieerd te worden met een couppoging. Ik verwerp dergelijke beschuldigingen volledig.
De afgelopen zeventien jaar leid ik een teruggetrokken leven in zelfopgelegde ballingschap, in een klein stadje in de Verenigde Staten. De bewering dat ik het 7 na grootste leger ter wereld – op 10.000 kilometer afstand – heb weten te overtuigen tegen haar eigen regering op te treden is niet alleen ongegrond, het is ook vals. Daarbij komt dat die aanname ook niet door de rest van de wereld is aanvaard.
Als er coupplegers zijn die zichzelf beschouwen als sympathisanten van de Hizmetbeweging, dan hebben die mensen naar mijn mening verraad gepleegd tegen de eenheid van hun land doordat zij deelnamen aan een gebeurtenis waar hun eigen burgers het leven verloren. Zij hebben ook de waarden overtreden die ik mijn hele leven heb verdedigd. Ook veroorzaakten zij het lijden van honderdduizenden onschuldige mensen door de represailles van de overheid.
Hoewel ik het onwaarschijnlijk acht, kunnen er mensen zijn die zich hebben mee laten slepen door een interventionistische cultuur onder sommige militaire officieren en die reflexen zwaarder hebben laten wegen dan de waarden van Hizmet. In dat geval kan een hele beweging niet verantwoordelijk worden gehouden voor de wandaden van die individuen. Ik laat hen over aan Gods oordeel.
Niemand staat boven de rechtsstaat, ook ik niet. Voor de coupplegers hoop ik dat zij ongeacht hun achtergrond, indien zij schuldig bevonden worden na een eerlijk proces te hebben ontvangen, de straf krijgen die zij verdienen. De Turkse rechterlijke macht is gepolitiseerd en sinds 2014 gecontroleerd door de overheid, daarmee is dus de mogelijkheid van een eerlijk proces zeer klein. Om deze reden heb ik meerdere malen gepleit voor de oprichting van een internationale commissie om de couppoging te onderzoeken. Ook heb ik toegezegd mij te houden aan de conclusie van een dergelijke commissie.
Deelnemers aan de Hizmetbeweging zijn nooit betrokken geweest bij gewelddadige incidenten gedurende haar 50-jarige bestaan. Ze zijn niet eens de straat op gegaan om de Turkse veiligheidstroepen te confronteren, terwijl zij al drie jaar lijden onder de regering haar heksenjacht, zoals de heer Erdogan het zelf noemt.
Hizmet-deelnemers zijn de afgelopen drie jaar onderworpen aan een lastercampagne en onderdrukt door de staat. Die staat is in handen van een politiek gecontroleerde rechtshandhaving en rechterlijke macht. Desondanks hebben mensen uit de Hizmetbeweging zich tegen onrecht verzet met legitieme middelen, en alleen hun rechten verdedigd binnen het wettelijk kader.
Juridische en wetshandhavingsinstanties van Turkije zijn de laatste drie jaar gemobiliseerd om een vermeende ‘parallelle staat’ die ik zou runnen te onderzoeken en onthullen. De corruptieschandalen van 2013 werden door de Turkse regering benoemd als ‘een georganiseerde poging van Hizmet-sympathisanten binnen de bureaucratie’ om de regering ten val te brengen. Ondanks de aanhouding van 4.000 mensen, zuivering van tienduizenden overheidswerknemers, en onrechtmatig beslaglegging op honderden stichtingen en particuliere bedrijven, zijn de Turkse autoriteiten niet in staat gebleken een enkel stuk geloofwaardig bewijs op tafel te leggen.
De Turkse premier noemde in mei 2013 een gelegenheid mij te ontmoeten “een godsgeschenk”. Echter, na de openbaring van de corruptieschandalen in december 2013, begon hij haattaal te bezigen zoals ‘moordenaars’ en ‘bloedzuigende vampiers’ wanneer hij sprak over deelnemers van de Hizmetbeweging.
De reeds ingezette heksenjacht is na de verraderlijke couppoging van 15 juli ondraaglijk geworden. Turkse overheidsfunctionarissen begonnen ook te verwijzen naar mij en de mensen die sympathie voelen voor mijn standpunten als een “virus” en “kankercellen die moeten worden uitgeroeid.” Honderdduizenden mensen zijn ontmenselijkt omdat zij Hizmet-geaffilieerde instellingen en organisaties hebben gesteund. Hun privé-bezit is in beslag genomen, bankrekeningen overgenomen en hun paspoorten geannuleerd. Daarmee is hun vrijheid van beweging beperkt. Honderdduizenden gezinnen maken nu een humanitaire ramp mee als gevolg van deze voortdurende heksenjacht. Nieuwsberichten geven aan dat bijna 90.000 mensen zijn gezuiverd van hun werk en 21.000 onderwijslicenties van leerkrachten zijn ingetrokken.
Is de Turkse regering bezig deze gezinnen te laten verhongeren tot de dood door hen hun banen te ontnemen en hen te verbieden het land te verlaten? Wat is het verschil tussen deze behandeling en de pre-genocide praktijken in de Europese geschiedenis?
Ik heb elke militaire coup in Turkije gezien en, net als veel andere Turkse burgers, zowel tijdens als na iedere coup geleden. Ik werd gevangen genomen door de junta regering na de coup van 12 maart 1971. Na de staatsgreep van 12 september 1980, werd een aanhoudingsbevel uitgevaardigd tegen mij waarop ik zes jaar lang als voortvluchtige heb geleefd. Direct na de postmoderne militaire coup van 28 februari 1997, volgde een rechtszaak tegen mij met als strafeis de doodstraf. Ik werd beschuldigd van “een ongewapende terroristische organisatie die bestaat uit één persoon.”
Tijdens al deze beklemmende, militair gedomineerde regeringen, zijn er drie zaken geweest waarin ik werd beschuldigd van “het leiden van een terroristische organisatie” en in al deze gevallen ben ik vrijgesproken van alle beschuldigingen. Ik was het doelwit van de autoritaire militaire administraties toen. En nu word ik geconfronteerd met precies dezelfde beschuldigingen op een zelfs nog onwettiger manier dan voorheen. Ditmaal niet door een militaire regime, maar een legaal autocratisch regime.
Ik had vriendschappelijke betrekkingen met de leiders van de verschillende politieke partijen, zoals de heer Turgut Ozal, de heer Suleyman Demirel en de heer Bulent Ecevit. Ik heb altijd hun beleid dat ten gunste stond van de hele gemeenschap oprecht gesteund. Ze behandelden mij met respect, in het bijzonder wanneer zij Hizmets activiteiten als bijdrage erkenden aan de sociale vrede en onderwijs.
Hoewel ik mij van de politieke Islam heb gedistantieerd, prees ik de democratische hervormingen die door de heer Erdogan en de AKP-leiders tijdens hun eerste termijn zijn doorgevoerd.
Mijn hele leven was ik tegen staatsgrepen en inmenging in de binnenlandse politiek. Toen ik ruim 20 jaar geleden verklaarde dat “er is geen terugkeer van de democratie en seculiere staat”, werd ik beschuldigd en beledigd door dezelfde politieke islamisten die dichtbij de huidige regering staan. Ik sta nog steeds achter mijn woorden. De afgelopen 40 jaar zijn er meer dan 70 boeken verschenen op basis van mijn artikelen en preken. In geen enkel ervan is er ook maar één uitdrukking dat het idee van een staatsgreep legitimeert. Integendeel worden juist universele menselijke waarden uitvoerig besproken, die het fundament van de democratie zijn.
Turkije emanciperen uit de vicieuze cirkel van autoritarisme is alleen mogelijk door de invoering van een democratische cultuur en een op verdiensten gebaseerde regering. Noch een militaire coup, noch een autocratie is een oplossing.
Helaas is in Turkije onafhankelijke media het zwijgen opgelegd of door de overheid in beslaggenomen. Vervolgens wordt middels regeringsgezinde propaganda een aanzienlijk deel van de Turkse burgers wijsgemaakt dat ik achter de coup van 15 juli zou zitten. Echter ziet de wereld, die wel toegang heeft tot objectieve informatie, duidelijk dat wat er aan de hand is: een greep naar de macht door de regering onder het mom van een heksenjacht.
Wat telt is niet de mening van de meerderheid, maar de waarheid dat volgt uit een eerlijk proces. Tienduizenden mensen die het doelwit van zulke grove beschuldigingen zijn geweest, waaronder ikzelf, willen graag onze naam zuiveren door middel van een eerlijke rechtsgang. We willen niet leven met deze beschuldigingen. Helaas heeft de overheid politieke controle over de rechterlijke macht sinds 2014, waardoor de kans voor Hizmet-sympathisanten is verkeken om hun namen van deze beschuldigingen te wissen.
Ik roep wederom de Turkse regering op om een internationale commissie toe te staan de couppoging te onderzoeken. Wederom beloof ik mijn volledige medewerking hieraan. Indien de commissie constateert dat ook maar een tiende van waar ik van beschuldigd wordt waar blijkt te zijn, zal ik naar Turkije terugkeren en de zwaarste straf accepteren.
De afgelopen 25 jaar zijn deelnemers aan de Hizmetbeweging onder toezicht geweest van honderden overheden, inlichtingendiensten, onderzoekers en onafhankelijke organisaties van het maatschappelijk middenveld. Daaruit is nooit gebleken dat zij betrokken zijn geweest bij illegale activiteiten. Om deze reden nemen veel landen de beschuldigingen van de Turkse regering niet serieus.
Het belangrijkste kenmerk van de Hizmetbeweging is niet op politieke macht uit te zijn, maar in plaats daarvan op zoek te gaan naar lange termijnoplossingen voor de problemen die een bedreiging vormen voor de toekomst van hun samenleving. In een tijd waarin Islamitische landen in het nieuws verschijnen vanwege terreur, bloedvergiet en onderontwikkeling, hebben Hizmet-sympathisanten zich ingezet op het vergroten van opgeleide generaties die open staan voor dialoog en actief bijdragen aan hun samenlevingen.
Ik heb altijd geloofd dat de grootste problemen van deze landen onwetendheid, armoede en conflicten voortkomend uit intolerantie waren. Vandaar heb ik altijd mensen aangemoedigd die naar mijn boodschap wilden luisteren, om scholen te bouwen in plaats van moskeeën of centra voor koranlessen.
Hizmet-deelnemers zijn actief in het onderwijs, de gezondheidszorg en humanitaire hulp. Niet alleen in Turkije, maar ook in meer dan 160 landen over de hele wereld. Het belangrijkste kenmerk van deze activiteiten is dat zij mensen van alle religies en etnische achtergronden dienen – niet alleen moslims.
Deelnemers aan de Hizmetbeweging hebben scholen geopend voor meisjes in de moeilijkste gebieden van Pakistan en bleven ook tijdens de burgeroorlog onderwijs geven in de Centraal-Afrikaanse Republiek. Terwijl Boko Haram jonge meisjes gijzelde in Nigeria, openden Hizmet-deelnemers scholen om meisjes en vrouwen op te leiden. Zowel in Frankrijk als in de Franstalige wereld, heb ik de mensen die mijn ideeën en waarden delen aangemoedigd om te vechten tegen groepen die radicaal islamitische ideologieën omarmen en daarbij de autoriteiten in deze strijd te steunen. In deze landen heb ik ernaar gestreefd dat moslims erkend worden als vrije burgers die bijdragen aan de samenleving, en hen aangespoord om deel van de oplossing te worden in plaats van geassocieerd te worden met de problemen.
Ondanks meermaals bedreigd te zijn, heb ik categorisch vele malen terroristische groeperingen zoals Al Qaida en ISIS, die het ware gezicht van de islam aantasten, veroordeeld. Nu probeert echter de Turkse regering over de hele wereld regeringen te overtuigen om op te treden tegen scholen die geopend zijn door mensen die niet hebben deelgenomen aan de couppoging, en die geweld altijd categorisch hebben afgewezen. Mijn oproep aan regeringen over de hele wereld is dat zij deze vorderingen door de Turkse regering negeren en haar irrationele eisen verwerpen.
Inderdaad, de politieke beslissing van de Turkse regering om de Hizmetbeweging aan te wijzen als een terroristische organisatie leidde tot de sluiting van scholen, ziekenhuizen en hulporganisaties. Degenen die zijn gevangen gezet zijn leraren, ondernemers, artsen, academici en journalisten. De overheid heeft geen enkel bewijs geleverd om aan te tonen dat de honderdduizenden die uit hun baan zijn gezet en op wie de heksenjacht zich nu richt de staatsgreep steunde of dat ze werden geassocieerd met welke vorm van geweld dan ook.
Acties zoals het afbranden van een cultureel centrum in Parijs, vasthouden of in gijzeling nemen van familieleden van gezochte personen, vastgehouden journalisten de toegang tot medische zorg weigeren, het sluiten van 35 ziekenhuizen en de humanitaire hulporganisatie Kimse Yok Mu, of 1500 decanen dwingen om ontslag te nemen als onderdeel van een post-coup onderzoek, zijn niet te rechtvaardigen.
De recente zuiveringen worden voorgedaan als een inspanning om alleen Hizmet-deelnemers aan te pakken, echter ontdoet de Turkse regering in feite iedereen die niet loyaal is aan de regerende partij en intimideert tegelijkertijd maatschappelijke organisaties. Het is vreselijk om de mensenrechtenschendingen in Turkije te zien, waaronder de martelingen beschreven in het recente rapport van Amnesty International. Dit is echt een menselijke tragedie.
Het feit dat de couppoging – die een anti-democratische interventie tegen een gekozen regering was – werd verijdeld met steun van de Turkse bevolking, is van historisch belang. Echter, het feit dat de coup mislukt is betekent nog geen overwinning voor de democratie. Zolang er sprake is van overheersing door een minderheid, of van overheersing van de meerderheid die resulteert in de onderdrukking van een minderheid, of de heerschappij van een gekozen alleenheerser, is er geen sprake van een echte democratie.
Men kan niet van democratie spreken in afwezigheid van de rechtsstaat, de scheiding der machten, essentiële mensenrechten & vrijheden en met name als de vrijheid van meningsuiting niet wordt nageleefd. Ware overwinning voor de democratie in Turkije is alleen mogelijk door de heropleving van deze kernwaarden.
Fethullah Gülen is een intellectueel, prediker en een sociaal pleitbezorger
