Emotionele en vooringenomen journalistiek over Turkije in Foreign Policy
Door İhsan Yılmaz, Today’s Zaman
Op 11 januari 2012, publiceerde het tijdschrift Foreign Policy een artikel met de titel Behind the Bars in the Deep State dat was geschreven door Justin Vela.
Het artikel is objectief noch accuraat. Het is eenzijdig en vooringenomen. Het getuigt ook van een vooroordeel ten aanzien van de Hizmet (Gülen) beweging. Het slaagt er niet in om een gebalanceerd beeld te geven van de Turkse politiek en democratie waardoor het dus zijn lezers bedriegt. Hieronder volgt een uiteenzetting van de redenen waarom ik zo denk:
De eerste zin van het artikel die in een veel groter font geschreven is, verwijst naar Fethullah Gülen als een “duistere mullah.” Is “duister” een objectief of een neutraal bijvoeglijk naamwoord en kan het voor Gülen worden gebruikt? Zijn persoonlijkheid en ideeën zijn haast bij iedereen in Turkije bekend en hij is altijd een deel van de discussies en debatten in de publieke sfeer, is hij dan nog steeds duister? Ik vind dit gebruik op zijn zachtst gezegd vreemd. Dan het woord “mullah”? Is het een objectieve term voor de westerse media en hun publiek of doet het denken aan ‘dwaze mullahs’ en al die archetypes die tegen de beschaving zijn? Het stuk refereert ook naar hem als een “islamist” en ook hier zal ik het over hebben. Maar laat mij allereerst de vraag stellen wat er is gebeurd sinds 13 augustus 2008, toen Foreign Policy samen met Prospect Magazine Gülen aankondigde als de topintellectueel? Ik vraag dit omdat toentertijd FP naar Gülen verwees met objectieve bijvoeglijke naamwoorden, zowel als een geestelijke of een islamitische geleerde en niet met geladen termen zoals ‘islamist of ‘mullah’. Laat ik daarom nogmaals de vraag stellen, wat er is gebeurd tussen 13 augustus 2008 en 11 januari 2012? Vanwaar opeens deze enorme verandering?
Laten we de term ‘islamist’ bekijken; helaas, is het geen neutraal academisch term. Als je naar iemand refereert als ‘islamist’, bedoel je zeer waarschijnlijk dat hij een louche figuur is die de democratie wil beëindigen en een soort dictatoriaal regime wil vestigen. Is er maar ook een greintje bewijs dat zou suggereren dat Gülen tegen de democratie is? Heeft hij een politieke partij gevestigd zodat hij als islamist bestempeld zou worden? Of biedt hij dagelijks politieke oplossingen aan die gebaseerd zijn op de islam? Het uiten van je zorgen in de publieke sfeer, lobbyen bij regeringen enzovoorts, maakt iemand niet per definitie politiek. Als je ‘politiek’ zo rekbaar definieert, dan is iedereen een politicus. Wie is dan geen politiek persoon en alleen maar een lid van de burgermaatschappij? Als er wordt beweerd dat het simpelweg refereert aan sociaal actieve en georganiseerde moslims, waar hebben we dan de term ‘islamist’ voor nodig? Als je de inhoud van de term ‘islamist’ uitholt, die verwijst naar een postnegentiende eeuws antiwesters modern fenomeen, dan moet je iedere praktiserende moslim, de Profeet (VZMH) inbegrepen, een ‘islamist’ noemen. Bovendien, er zijn honderden academische artikels en boeken over Gülen geschreven en zij zijn het met elkaar eens dat Gülen geen islamist is. Daarom vraag ik me af waarom FP moedwillig een dergelijk geladen term gebruikt? Of is het onwetendheid?
‘Duizenden in detentie’
Vela verklaart ook dat “in de afgelopen twee jaar, duizenden burgers die kritiek hebben geuit op de regering, gevangen zijn genomen.” Dit is werkelijk ongelooflijk en op zijn minst gezegd onzorgvuldig. FP wil zijn lezers laten geloven dat de Turkse regering simpelweg eenieder die kritiek op hen uitoefent, gevangenneemt. Hoe komt het dan dat al die afgevaardigden van de oppositie, niet alleen de huidige maar ook de voormalige, bovendien vele journalisten, schrijvers, intellectuelen, artiesten, enzovoorts die ook kritiek uitoefenen op de regering, niet in de gevangenis zitten? Hebben zij geen kritiek op de regering? Of beweert Vela dat degenen die gevangen zijn genomen meer kritiek uitoefenen op de regering dan de afgevaardigden van de oppositie? Wie zijn deze mensen dan? Is er maar een klein concreet bewijs dat hun kritiek ervoor heeft gezorgd dat de regering hen vreesde? Voor de Ergenekon zaak had de Partij van Rechtvaardigheid en Ontwikkeling (AKP) 47 procent van de stemmen, in 2011 ontving zij 50 procent ervan. Waarom zou ze zich de moeite getroosten om deze verdachten op te sluiten gebaseerd op zwakke bewijzen, alleen maar omdat ze bang is voor hun kritiek? Het is juist het tegenovergestelde, deze gevangenen werden luidruchtiger nadat ze achter de tralies waren gezet. Een aantal van hen blijft anti-AKP boeken uitgeven. Nog belangrijker, waarom geeft FP geen eerlijk en nauwgezet beeld van de zaak met betrekking tot de terroristische organisatie Ergenekon? De Europese Unie verklaart bij elke gelegenheid dat de zaak een gelegenheid is voor de consolidatie van de Turkse democratie. Waarom noemt de FP niet dat de meerderheid van de verdachten geen intellectuelen of journalisten zijn, maar mannen met wapens – militaire officiers of bendeleden? Waarom noemt de FP nooit het concrete bewijs dat tegen de verdachten is gevonden, hun vingerafdrukken op wapens, hun legaal afgeluisterde gesprekken, de handgeschreven plattegronden van wapens die begraven zijn, verscheidene bekentenissen; zelfs door generaals met vier sterren enzovoorts?
Er kunnen fouten en vergissingen geslopen zijn in de beschuldigingen of in het juridische proces die kritiek verdienen, maar dat kan alleen maar gedaan worden door een compleet en objectief beeld neer te zetten van de zaken en een groter beeld te schetsen van de fragiele Turkse democratie die het zwaar te verduren had door de staatsgrepen die elk decennium terugkeerden. Maar de FP-lezers zijn niet geïnformeerd over deze zeer wezenlijke historische feiten en ze ontberen ook de nodige achtergrondinformatie. De lezers van FP waren zelfs niet geïnformeerd over het laatste incident op 27 april 2007, waarbij de militairen de regering met een coup dreigden om te verhinderen dat iemand, wiens vrouw een hoofddoek draagt, gekozen zou worden als president. De FP spreekt ook niet over de militaire dreiging, de reden waarom de Turkse democratie zo fragiel was, evenmin spreekt de FP over het feit dat de oppositiepartijen niet hebben deelgenomen aan de presidentiële verkiezingen in het parlement omdat ze bang waren en omdat prominente politici van de Republikeinse Volks Partij (CHP), zoals Onur Öymen, de militairen steunden tegen de AKP. Zelfs sommige liberale columnisten, zoals Taha Akyol op CNN Türk, vroegen het AKP-bestuur om ontslag te nemen, in plaats van de kant te kiezen van de democratisch gekozen regering tegen de dreigende generaals.
Het artikel van de FP zet dan de zaak van Ahmet Şık in een bepaald kader. Ik gebruik opzettelijk de term ‘in een kader zetten’ omdat de FP geen volledig beeld geeft van de vrijheid van meningsuiting in Turkije, maar alleen een of twee zaken belicht om zijn lezers te doen geloven dat elke criticus van de regering of de Hizmet-beweging gelijk naar de gevangenis wordt gestuurd.
Er zijn in Turkije vele problemen met betrekking tot vrijheid van spreken, vrije journalistiek, juridische processen, de neiging van de rechters om de kant van de staat te kiezen tegen vrijheden en rechten, hun gewoonte om verdachten gevangen te zetten, lange perioden van gevangenschap op te leggen, (kijk hierover naar het meest recente verslag van Fair Trials International [FTI] over het verschrikkelijke record van EU landen) enzovoorts. Wij hebben ook kritiek op deze kwesties en blijven de regering vragen om de wetgeving aan te passen in lijn met de EU acquis. Maar het volledige beeld vertelt ons ook dat Turkije de afgelopen tien jaar democratischer is geworden onder het bewind van de AKP, ondanks een aantal fouten en zijn Euromoeheid, waar niet alleen de AKP, maar ook de steeds rechtser wordende EU onder de leiding van Nicolas Sarkozy en Angela Merkel schuldig aan zijn.
Een ‘high profile gevangene’
Vela verwijst naar Şık als “de meest high-profile gevangene”, maar vergeet te melden dat hij high profile is geworden nadat hij gevangen was gezet. Ik lees al sinds drie decennia dagbladen, maar ik hoorde zijn naam pas nadat hij was vervolgd. Tijdens de vervolging was hij werkeloos en voor zover het publiek betrof was hij een onbekend individu. Er zijn een aantal high-profile critici van de Hizmet-beweging, zoals Mehmet Şevket Eygi die blijft schrijven dat de beweging een geheime overeenkomst heeft getekend met het Vaticaan om Turkije te kerstenen of Sjeik Haydar Baş in wiens media-uitingen Gülen wordt afgeschilderd als een geheime kardinaal van de paus. Er is ook Emin Çölaşan die schreef dat Gülen geen Arabisch kent, maar zomaar een aantal betekenisloze woorden mompelt en dat zijn “idiote” luisteraars denken dan dat hij Arabisch spreekt. Kranten zoals Cumhuriyet, Sözcü, Milli Gazete, Yeni Çağ, Yeni Mesaj, enzovoorts, zijn gevuld met anti-Gülen aantijgingen en er gebeurt niets met hen. Er zijn verschillende columnisten in de Doğan media groep die voortdurend de Hizmet-beweging of de AKP bekritiseren en zij kunnen gewoon doorgaan met het schrijven van deze zaken. De vitrines van boekenwinkels liggen vol met anti-Gülen boeken die beweren dat hij of een CIA agent is of een geheime Khomeini, enzovoorts. Sommige van deze boeken claimen zelfs dat Gülen een leger heeft. Trouwens, de boeken van Şık zijn gebaseerd op deze boeken die overal beschikbaar zijn en in feite bevat Şık’s boek dus niets nieuws. Verscheidene rivaliserende politie-eenheden binnen de politie hebben elkaar altijd uitgemaakt voor opvolgers van Gülen. Deze aantijgingen zijn allen gedocumenteerd in officiële verslagen maar de partijen konden niets bewijzen. Verschillende boeken zijn gepubliceerd over deze verslagen. Bijvoorbeeld, het boek van de columnist van Sözcü, Saygı Öztürk. Zijn boek is wat begrijpelijker dan dat van Şık. Er gebeurde niets met Saygı Öztürk en juist in tegenstelling tot alle beweringen verscheen hij in een discussieprogramma van Samanyolu TV, een TV-station van de beweging. Waarom zou de beweging die in honderdveertig landen opereert, mikken op een onbekende en werkeloze journalist die geen enkele invloed heeft en zijn internationale reputatie schenden? Alleen maar om een boek dat niets nieuws bevat?.
Vela schrijft dat de aanhangers van Gülen “zichzelf hebben gevestigd in topposities binnen de Turkse bureaucratie, politie kracht en rechtssysteem.” Maar er wordt niet gezegd dat dit alleen maar een aantijging is. Bovendien zijn er miljoenen mensen in Turkije die van Gülen houden en hem respecteren. Zouden zij niet bij de overheid mogen werken? Zijn zij geen volledige en gelijkwaardige burgers? Je kunt je afvragen waarom zelfs een van hen niet en public roept dat zij Gülen mogen. Daarna moet je je lezers vertellen dat in de bureaucratische oligarchie van dit land men nog steeds praktiserende moslims probeert te elimineren. Voormalig president Ahmet Necdet Sezer schakelde hulp in van de huishoudelijke medewerkers om te achterhalen of de vrouw van een kandidaat haar hoofd bedekte. Het is geen mythe dat ambtenaren de vuilnisbak controleerden van kandidaten om te kijken of ze alcoholische drank nuttigden. Als ze geen bier of wijn flessen vonden was dat een slecht teken. Ja, inderdaad hebben we nu de AKP-regering, maar wat zal er gebeuren wanneer de Nationalistische Bewegings Partij (MHP) en CHP blijven praten over wraak? Kortom, de oligarchie onderdrukt mensen zodat zij ervoor kiezen om hun religieuze, etnische en linguïstische identiteit te verbergen, dan draait ze zich om en beschuldigt hen, zeggende “als je iets verbergt, dan moet je wel een slecht persoon zijn”. Waarom bevraagt de FP niet hoe het komt dat in een land waar ongeveer dertig tot veertig procent van de mensen hun gebed verricht, er zelfs niet één militaire officier is die zijn gebed kan doen? Waarom informeert de FP zijn lezers niet over het boek van professor İskender Pala, Between Two Coups, over zijn persoonlijke levensverhaal waarbij hij onderdrukt werd in het leger nadat hij was ‘gesnapt’ tijdens de verrichting van het gebed in zijn kantoor en uiteindelijk hoe hij zonder proces en zonder pensioenrechten werd uitgezet. Er zijn nog duizenden andere voorbeelden zoals dat van hem.
Het artikel in de FP beweert dat dankzij de beweging Turkije een minder vrij land aan het worden is, maar zij benoemt noch verklaart het volgende ‘dilemma’: wanneer de beweging een hekel heeft aan vrijheden en kritiek, waarom is zij dan nog steeds de grootste voorvechter van toetreding tot de EU, transparantie en verantwoordingsplicht van de staat en van een nieuwe democratische grondwet?
Als de FP oprecht nieuwsgierig is naar de vrijheden in Turkije en een nauwkeurig verslag wil maken, waarom vragen ze dan niet de mening van de liberaal democraten, zoals Cengiz Çandar, Mehmet Ali Birand, Hasan Cemal, Taha Akyol, etc., en ook van Armeense intellectuelen, zoals Etyen Mahçupyan en Markar Esayan die telkens wanneer ze een behoefte zien, de regering bekritiseren en die geen deel uitmaken van de beweging of de Ergenekon-zaken.
International Herald Tribune
Fethullah Gülen is een provinciale prediker die een wereldwijd netwerk van moslims heeft geïnspireerd zich thuis te voelen in de moderne wereld.
Het hoofdkenmerk van de Gülen beweging is dat ze niet probeert de moderne seculiere staten te ondermijnen. Ze moedigt in plaats daarvan de praktiserende moslims aan, volledig de kansen te benutten die een dergelijke staat biedt. Een goede omschrijving ervan zou een islamitisch equivalent van de christelijke bewegingen kunnen zijn die een beroep doet op de zakenwereld en vakgebieden. En net als bij dat soort bewegingen, wordt er ook voor deze beweging gevreesd om de capaciteit die het heeft om een aanzienlijk aantal mensen te mobiliseren en de invloed die het heeft bij de leiders.
Gülen is geboren in 1938 in een dorp vlakbij Erzurum in oost Turkije. Zijn vader was een imam en Gülen heeft van hem de elementen van islam onderwezen gekregen, net zoals wat Perzisch en Arabisch. Zijn eerste aanstelling was in 1957 bij een moskee in Edirne. Omstreeks dezelfde periode kwam hij in aanraking met de leer van Said-i Nursi (1876-1960).
Nursi is genaamd naar het dorp Nurs, maar draagt het woord ” Nur” in zich, wat licht betekent in het Arabisch. Hij werd de stichter van de “volgelingen van het licht”…Zijn boodschap was dat moslims moderniteit niet moesten afwijzen, maar inspiratie moesten vinden in de heilige teksten om zich ermee te verenigen.
Izmir basis:Toen Gülen werd overgeplaatst naar een moskee in Izmir, bracht hij de ideeën van Nursi in de praktijk. Izmir is een stad waar politiek islam nooit wortel heeft geschoten. De zakenlieden en beroepen in de middenklasse groeiden onder de vleugels van staatsbureaucratie maar namen aanstoot aan de beperkingen ervan. Zij ondersteunden het vrije markt beleid terwijl ze ten minste bepaalde elementen van een conservatieve levensstijl behielden. Zulke zakenlieden waren grotendeels pro het westen. Het was namelijk het westen (voornamelijk de VS) dat de regering had overgehaald tot vrije verkiezingen, voor het eerst in 1950.En ‘US aid’ hielp met het oppompen van de economische groei.
Vanuit zijn basis in Izmir, organiseerde Gülen zomerkampen waarin de leerstellingen van de islam werden onderwezen en startte een netwerk van studenten pensions, ook wel bekend als “lichthuizen”. Hij was op zoek naar het overbrengen van de loyaliteit aan het Ottomaanse Rijk naar de Turkse seculiere republiek. Zelfs al zette het republikeinse regime de moslim gemeenschap onder druk. Dit verklaart zijn steun aan de militaire coup van 1980 en de zachte coup in 1997, die de voormalige islamitische minister president Nemettin Erbakan dwong tot ontslag.
Officiële tolerantie stond Gülen toe zich te concentreren op wat zijn levenswerk zou worden, het creëren van een netwerk. Als eerst particuliere scholen en residenties, dan van universiteiten, media en centra voor maatschappelijke groeperingen ter bevordering van excellente moderne ethische kader, gebaseerd op de islam. Gülen heeft dit opgestart met de rijke zakenlieden van Izmir. Gülen mobiliseerde bronnen wat hem in staat stelde om de leiding te hebben over één van de best gelezen kranten in Turkije, Zaman, een televisie kanaal en een radio station en ook een universiteit in Istanbul en Ankara. Net zoals zijn scholen, probeerde alle activiteiten van Gülen zelfvoorzienend te zijn in de financiën en concurrerend in kwaliteit.
Door de jaren heen breidde de invloed van Gülen uit van Turkije naar de Turkse Republieken van de voormalige Sovjet Unie (Zaman leidt een succesvolle editie in Azerbeidjaan) naar de andere opvolgers van de staat Sovjet Unie, de Balkan en uiteindelijk het westen. Zijn omarming van de globalisatie werd meer uitgesproken na zijn verhuizing naar de Verenigde Staten in 1997. Hij is verhuisd om de kwelling in zijn thuisland te ontvluchten, zich medisch te laten behandelen en zijn volgelingen te beïnvloeden over de hele wereld.
Het is nog steeds niet duidelijk of de beweging haar stichter zal overleven. Het is hoe dan ook een uniek en enorm succesvolle manifestatie van een wereldwijde flexibel en modern islam. Het is waarschijnlijk dat het een blijvende impact op de modernisatie van islam en de verbinding met de westerse ideeën zal maken.
”Daarbij had hij nooit enige persoonlijke rijkdom. Hij bad voor zijn familie
arm te blijven om geen wantrouwen te wekken dat er verdiend werd aan zijn invloed…”
Helen Rose Ebaugh & Dogan Koc, Funding-Inspired Good Works: Demonstrating and Generating Commitment to the Movement
The economist
Een “profeet” die eer en enig wantrouwen in zijn eigen land krijgt.
Vrome mensen in het oosten van Turkije, waar Fethullah Gülen is geboren, staan te popelen om hem te prijzen. Voordat ik de woorden van de prediker heb gehoord, 12 jaar geleden, ” heb ik een leven vol vrouwen en alcohol geleid, “geeft Unal Sahin toe, een juwelier in Erzurum. Onder leiding van de heer Gülen werd hij vroom en gul, hielp een universiteit in Georgia en scholen in India en Azerbeidjaan. “Hoe meer ik gaf, hoe meer mijn bedrijf groeide,” zegt hij. Zijn vrouw heeft tussentijds besloten een hoofddoek op te zetten.
De bij Gülen aangesloten groepen in Istanbul kunnen liberaal lijken waarbij vrouwen met en zonder hoofddoek zich zonder problemen mengen. Maar de sociale druk voor vrome vrouwen die hun hoofd moeten bedekken is overweldigend in Erzurum.
Wanneer koppels, die Gülen gericht zijn, elkaar bezoeken “zitten de mannen in
een kamer en zitten wij in een andere, het is voor ons comfortabeler op die manier,” vertelt een lid van de hoofddoek dragende Gülenisten zusterschap. Zij prediken van deur tot deur.
” Het maakt voor onze mannen niet uit dat we gedurende de dag niet thuis zijn …ze weten dat het voor een goed doel is,” vertelt ze.
Een plek waar de beloningen van vroomheid nog moeten verschijnen is het geboorte dorp Korucuk van de heer Gülen, ten oosten van Turkije. Afgezien van een nieuwe moskee, zijn de gebouwen gemaakt van modder, steen en riet. Maar de 600 tellende dorpsbewoners zijn trots op de beroemde zoon van hun dorpsgenoot. “ Geprezen zij God, ons hele dorp is moslim en we hebben geen duivels internet,” zegt de neef van Fethullah, Necdet Gülen.
Ondanks alle bewondering blijven veel details van zijn leven ongrijpbaar. Voordat hij naar de Verenigde Staten is verhuisd, tien jaar geleden, moest hij een kat-en-muis spel spelen met de autoriteiten. Kort na zijn emigratie, werd hij berecht in zijn afwezigheid voor het ‘ondermijnen van secularisme “. Dit volgde op een tape waarin hij zijn volgelingen zou aansporen de staat in stilte over te nemen. (Hij zei dat er gesleuteld was aan de tape.) Dit proces sleepte velen jaren voort, hij werd vrijgesproken in 2006. Maar door hoger beroep werd de zaak weer heropend door het hof.
Naast een universiteit, een krant en een hele reeks aan kleine en grote bedrijven, is een keten van studentenhuizen voor studenten een belangrijke troef voor de Gülenisten netwerk Er is een vertrouwd patroon, waardoor jongeren zich wenden tot de beweging voor accommodatie en vervolgens instemmen met een regime van vasten en gebed.
Velen van de politie van Turkije zijn Gülen sympathisanten. Een minister van Binnenlandse Zaken gaf eens een cijfer van 70% – maar het leger blijft hoogst wantrouwig. De beweging is
“niet-politiek”, maar heeft banden met bijna alle Turkse politieke partijen, behalve de belangrijkste seculiere oppositie.
De Gülenisten hebben veel gemeen met de Recht en Ontwikkeling Partij (AK). Ze werken samen maar hun belangen zijn niet identiek. Het gerucht doet de ronde dat Recep Tayyip Erdogan, de matige islamitische premier, terughoudend is in het vervangen van de politiechef van Istanbul om de eenvoudige reden dat de Gülen beweging deze verandering wil. Hij wil volkomen onafhankelijk blijven.
“Gülen had een visie die hem en zijn volgelingen naar een punt zouden brengen waar geen enkele moslim gemeenschap in Turkije over zou durven dromen. In plaats van eenvoudigweg een plek te creëren in het maatschappelijk leven, zoals vele andere moslim groepen doen, heeft de Gülen beweging besloten zich te verbinden met de maatschappij. Zij heeft publicaties uitgegeven en instituten opgericht dat mensen van alle gelederen zou aantrekken.”
What Made the Gülen Movement Possible?
Waarom worden de Kemalisten zo kwaad op Gülen?
In het werk van prof. Binnaz Toprak en haar vrienden is een interessant gedeelte: de gemeenschap van Fethullah Gülen. Dit is vrij normaal, want het allereerste doel van de Kemalisten (Atatürk aanhangers) is de Gülengemeenschap!
Als u het dagblad Cumhuriyet, de woordvoerder van de Kemalisten, bekijkt, zult u zien dat er geen dag voorbij gaat zonder dat er over de Fethullah-aanhangers wordt geschreven.
Men zou kunnen zeggen: “Kemalisten zijn vijanden van de religieuzen. En daarom zijn ze woedend op de gemeenschap.”
Goed, maar er zijn ook andere religieuze gemeenschappen in Turkije. Bijvoorbeeld de Naksjibandi-orde. We weten dat er miljoenen mensen zijn die zijn aangesloten bij deze orde. De beroemdste van hen was misschien wijlen Turgut Özal.
Maar de Kemalisten zijn lang niet zo kwaad op de Naksjibandi, die zelfs een president heeft voortgebracht, als dat ze zijn op de gemeenschap van Gülen. Wat de naam van de Süleymancı betreft, die valt slechts eens in de veertig jaar.
Ook door de Nurcu kunnen ze worden geërgerd, maar hun woede is veel meer gericht op de stichter van de gemeenschap, Said Nursi. De hedendaagse Nurcu leggen ze niet zo vaak op tafel.
Waarom? Waarom is de Gülengemeenschap het eerste doelwit van de Kemalisten?
Dat heeft drie redenen (en fasen) die met elkaar verband houden:
1) De Kemalisten zien de maatschappij als een ruw materiaal dat bewerkt kan worden. Godsdienstig bijgeloof heeft de geest van het volk in duisternis gelaten. Middels ‘scholen’, waar positieve wetenschappen worden onderwezen, zal het volk worden verlicht. Zodoende zal het geloof terzijde worden gelegd of een persoonlijke aangelegenheid worden.
Gülen is ‘pro-school’ net als de Kemalisten. Maar net als Said Nursi, denkt hij dat de natuurwetenschappen en religie niet met elkaar botsen. Volgens hem wijzen wetenschappen als fysica, chemie, biologie, astronomie op de orde die God heeft ingesteld.
Anders gezegd, het maakt de Kemalisten woedend dat zij de ‘monopolie op scholen’ kwijtraken.
2) Het Kemalisme is nationaal en nationalistisch. Het beperkt zich tot de landsgrenzen. Buitenlandse relaties dienen alleen door de nationale overheid en onder haar toezicht plaats te vinden.
Gülen echter heeft een willekeurige moslim uit Anatolië ontwikkeld tot een individu die wereldwijd opereert. Daar komt nog eens bij dat de scholen die door die individuen worden geopend, en andere ondernemingen van de gemeenschap, in alle delen van de wereld worden geaccepteerd. De Kemalisten zijn landelijk gebleven, de Gülenisten zijn internationaal gegaan.
3) En de economie! Dankzij de scholen in het buitenland, heeft de gemeenschap een uiterst waardevolle verzameling informatie: zij kennen integere, eerlijke zakenlieden, industriëlen en bureaucraten.
De gemeenschap brengt de Anatolische KOBI, die een buitenlandse markt voor zichzelf zoekt, en die buitenlandse zakenlieden bij elkaar.
De ondernemers in Anatolië voegen zich bij de bewegingen, hetzij doordat ze er oprecht in geloven hetzij om er van te profiteren.
Het is onmogelijk dat de Kemalisten zulk een netwerk aanbieden. De Kemalisten zien duidelijk dat ze de portemonnee niet aanspreken en worden daar boos over.
De Gülengemeenschap die in vergelijking met de Naksjibandi veel actiever zijn, maakt hen ongeruster.
Bovenstaande hoofdpunten heb ik opgemaakt uit hun stukken (boeken, artikelen, columns), betreffende de gemeenschap, die ik heb gelezen en mijn waarnemingen. Ik denk dat het nuttig zal zijn voor een beter begrip van Turkije.
Iedere politieke groepering die ‘met hoop naar de toekomst kijkt’ kan van deze fixaties iets leren. Gelukkig Nieuwjaar!
– Emre Aköz, Sabah 31-12-2008
Turkse Scholen: een wereldmerk
Geschreven door Ekrem Dumanlı, Zaman
Een paar dagen geleden lag er een boek op mijn bureau met een vriendelijk briefje van schrijver, Eser Karakas erin.
De titel van het boek was: “Baris Köprüleri” (Bruggen naar vrede), met als ondertitel “Dünyaya Açilan Türk Okullari” (Turkse Scholen: vensters naar de wereld).
Drie gerenommeerde namen prijkten op de kaft: Toktamis Ates, Eser Karakas en Ilber Ortayli.
Wanneer we het over Turkse Scholen hebben, is het niet langer nodig allerlei definities of beschrijvingen te geven. De naam alleen is al voldoende. Overal ter wereld bestaan deze scholen, die de liefde via deze scholen verenigen met de liefde voor de mensheid en de Turkse taal en literatuur verbinden met de Wereldliteratuur, hoewel iedere school een eigen naam en een eigen bestuur heeft. Hoewel iedere school volgens de wetten van het betreffende land functioneert, delen ze een gemeenschappelijke naam: Turkse Scholen! We hebben hier te maken met een wereldmerk van Turkije op het gebied van onderwijs.
Hoeveel instituten kent Turkije, die, als we er over nadenken, als wereldmerk beschouwd kunnen worden? Hoeveel wereldmerken bezitten wij in handel, kunst of sport, die ons in een uithoek van de wereld beschutting bieden en die onze heimwee, zelfs in de meest afgelegen landen verzachten? Hadden we die maar! Ik zou willen dat we zulke merken hadden, zodat we vol vreugde zouden kunnen zeggen: “Dit is het werk, de inspanning en het succes van de Turken.” Net zoals de tientallen bedrijven waar de Amerikanen trots op zijn, die de Italianen blij maken en de Fransen aanmoedigen.
Turkse Scholen zijn scholen van Turkije, die de Turkse horizon echter al geruime tijd achter zich hebben gelaten. Nooit zijn het nationalistische en/ of racistische scholen geweest; door middel van liefde voor de mensheid verspreiden ze de universele sociale en culturele omgangsvormen.
Ze transformeren de interculturele dialoog van een letterlijke aangelegenheid tot een levendig gebeuren. Vandaag de dag is er in Centraal Azië, de Balkan, Afrika, Europa en Amerika sprake van een openhartige sociale werkelijkheid: de Turkse Scholen.
Wanneer we naar hun uitmuntende leerlingen, altruïstische docenten en vrijgevige donateurs kijken, kunnen we ze iedere dag meer en meer op waarde schatten.
Turkse Scholen zijn een merk dat iedere dag groeit door donateurs die hun harten voor de wereldvrede hebben geopend en de gebeden van degenen die de scholen een warm hart toedragen. [O1]
De donateurs zijn zich bewust van de hoop die de Turkse Scholen vertegenwoordigen en schromen dan ook niet om ze te steunen. Hoewel de donateurs zich wel degelijk storen aan de vijandigheid die sommige mensen ten opzichte van deze scholen betrachten, verdragen zij die. Zij beseffen namelijk dat deze scholen niet alleen een zegen en een kans voor hun eigen gemeenschap zijn, maar ook voor de gehele mensheid en bovendien van onschatbare waarde.
De vele donateurs kennen de heer Fethullah Gülen, die het openen van deze scholen vanaf het begin heeft aangemoedigd, zeer goed. Tijdens zijn vele preken, toespraken, conferenties en bijeenkomsten heeft Gülen altijd de liefde voor de mensheid en de liefde voor het eigen land benadrukt. Nooit heeft hij verwachtingen voor zichzelf gehad, of zal hij die ooit hebben. Deze scholen kunnen sowieso niemand in het bijzonder aanzien verlenen. Fethullah Gülen had slechts één belang en één doel voor ogen: deze eerzame natie een constructieve en vreedzame rol te laten spelen in het machtsevenwicht in de wereld en in het bijzonder in zijn eigen regio.
Het is maar goed dat hij op die manier dacht! Terwijl degenen die hun kracht aan strijd ontlenen, zich in de diepste dalen van identiteitscrises bevinden, wordt Fethullah Gülen herinnerd aan de hand van de inspanningen die hij heeft aangemoedigd en ontvangt hij lof van de onbevooroordeelden.
Uitgeverij Ufuk zou van harte gefeliciteerd moeten worden met het uitgeven van “Baris Köprüleri.” Zij hebben er goed aan gedaan om de interviews met en artikelen van vele prominente personen over de Turkse Scholen in één boek te bundelen.
Onder de vele vooraanstaande personen die hierover gesproken en geschreven hebben, bevinden zich onder andere: Bülent Ecevit (ex-Premier), Mehmet Saglam (ex-minister), Schrijvers: Gündüz Aktan, Ilber Ortayli, Kemal Karpat, M. Ali Kiliçbay, Eser Karakas, Halit Refik, Ali Yasar Saribay, Mehmet Altan, Yilmaz Öztuna (geschiedkundige), Süleyman Seyfi Ögün, Gülay Göktürk, Cengiz Aytmatov, Niyazi Öktem, Mümtaz’er Türköne, Ümit Meriç, Naci Bostanci, Ali Bulaç, Nevzat Kösoglu, M. Niyazi Özdemir, Büsra Ersanli, Serif Ali Tekalan, Faruk Tuncer, Ali Fuat Bilkan, Yasin Aktay en Sahin Alpay.
De uitgeverij heeft een “1” op de kaft gezet. Ik voeg daar onmiddellijk aan toe; breng ook het tweede deel uit, zodat de manier waarop deze scholen in elke sociale laag geluk teweegbrengen, begrepen kan worden en iedereen kan zeggen: “Dit is het wereldmerk van Turkije, we zouden meer van dat soort merken moeten ontwikkelen.”
Laatste aanpassing op dinsdag 03 februari 2009 10:18
[O1]In het nedrlands heft dit geen betekenis.