Fethullah Gulen over antisemitisme

dec 17, 2013 | geschreven DOOR Fethullah Gülen, Uncategorized

M. Fethullah Gulen

N.a.v. de recente discussies over antisemitisme: een oproep van Gulen voor zuivering van haat en vijandigheid

Onlangs is het onderwerp van antisemitisme weer opgedoken. Ditmaal vanwege de uitspraken van een paar kinderen. Dat het niet een kwestie is wat zich beperkt tot deze kinderen en dat haat jegens ‘de ander’ aan het toenemen is moge duidelijk zijn. De uitspraken die zijn gemaakt keuren wij ten strengste af. Dat de mensen die dit soort issues onder de aandacht brengen bedreigd worden baart ons zorgen.

In het volgende stuk werpt Fethullah Gülen licht op hoe er met haat tegen anderen omgegaan dient te worden, zowel vanuit het perspectief van universeel gedeelde waarden, als vanuit een islamitisch perspectief.

‘Liefde is de raison d’être voor het bestaan van creatie.’

Is het nog mogelijk om een(sgezind)heid te bereiken ondanks alle verschillen? (zie)

We kunnen uiteraard de verschillen die in het land bestaan, welke voortvloeien uit het feit dat ieder een eigen overtuiging, geschiedenis, cultuur en geografische ligging heeft, niet buiten beschouwing laten. Maar naast alle verschillen die er zijn, zijn er ook gemeenschappelijke punten die we in ogenschouw dienen te nemen. Als we dit onderwerp toespitsen op het individu, zullen we te maken krijgen met het volgende feit. Alle mensen zijn gemaakt van dezelfde materie; we bestaan allemaal uit dezelfde atoomdeeltjes van aarde, lucht en water. Daar komt bij dat we dezelfde structuur en dezelfde organen hebben. Bovendien vertonen we allemaal, naast fysieke verschillen zoals ons DNA, onze vingertoppen, onze stem, en ons gelaat, ook verschillen qua humeur, karakter, keuzen, capaciteiten en vaardigheden, waardoor iedere mens een aparte wereld in zichzelf herbergt. Maar deze verschillen dwingen ons juist om samen te leven en ons niet van elkaar te verwijderen. Net zoals de diverse ledematen die ons lichaam vormen, harmonieus met elkaar samenwerken ondanks hun verschillen, en net als in het heelal, dat bestaat uit talloze wezens en elementen, alles in de richting van een algemeen doel samenwerkt en samenleeft, en net zoals de zon met zijn warmte en licht, water, lucht, aarde, en de graankorrel met onze inspanningen samenwerken om ons dagelijkse brood te verwerven, evenzo zijn de verschillen tussen de mensen er niet voor om over te strijden, maar om samen te werken om een algemeen en gemeenschappelijke doel te dienen.

Wat is dan dat algemene en gemeenschappelijke doel?

Wat de godsdiensten en vooraanstaande filosofen door de geschiedenis heen hebben verkondigd, verschilt niet al te veel van elkaar, enkele uitzonderingen daargelaten. Allen hebben stilgestaan bij het doel van het wereldse leven. Bijvoorbeeld zegt Kant bij het omschrijven van dit doel, dat het niet de bedoeling zou moeten zijn van het bestaan van de mens om puur zijn materiële wellust te verzadigen, want de mens kan op dit gebied de dieren niet evenaren. Derhalve zou het doel van het bestaan van de mens moeten zijn het bereiken van de volmaakte mensheid door middel van morele opvoeding.

Een andere Duitse filosoof, Scheler, zoekt hetgeen de mens van de dieren scheidt in de kern van de Geist. Terwijl hij het volgen van instincten en gevoelens als gemeenschappelijke noemer ziet bij de voortplanting van dieren en mensen, noemt hij de Geist en diens activiteiten als een richtingaanwijzer voor de juiste koersbepaling van menselijke gevoelens en neigingen en ook de beteugeling daarvan. De ware menselijke vrijheid ontdekt hij in deze activiteit. Een filosoof als John Stuart Mill, die bekend staat als hedonist, weerspreekt het verwijt dat hij het bereiken van het hoogste genot als het doel van het leven beschouwt en de mens derhalve een doel stelt dat gelijkstaat aan dat van de zwijnen. Hij zegt daarbij dat hij doelt op het basisdoel van het menselijk bestaan, namelijk de ultieme geneugten van de geest, het geweten en de gevoelens.

Als we terug gaan naar de tijd van de Oudheid, zien we Plato in het westen, die voor de mens en diens opvoeding het bereiken van het goede, de waarheid, de schoonheid en de rechtvaardigheid als doel kiest en in het oosten Confucius, die op zoek naar een deugdzame samenleving, de menslievend, de wijsheid, de integriteit, de waarheid, de moed en de vastbeslotenheid als doel stelt voor de mensheid, dat slechts bereikt kan worden door middel van de bereidheid tot studie. Hij stelt dat de mens door studie deugden als de bekwaamheid, rechtschapenheid, wijsheid, eerlijkheid, zuinigheid, onbedorvenheid, het waarborgen van de rechten van ouderen, gulheid, discipline en integriteit zou moeten kunnen bereiken.

Vanuit de Koran bekeken

Zoals we in de Koran lezen en voor zover we de geschriften van islamitische geleerden en denkers die hierover schrijven kunnen volgen, wordt in de islam het hebben van kennis der materie als basisdoel gesteld voor het menselijk bestaan. Dat wil zeggen het in de ruimste zin des woords door de wetenschap construeren van de aarde met die kennis, het lezen van het heelal als een boek en het bereiken van de kennis van God. Onze geleerden en denkers staan stil bij het feit dat andere levende wezens dan de mens, bijvoorbeeld de dieren, als het ware ter wereld komen met voorkennis, die ze in een andere wereld hebben opgedaan en zich zo aan het leven aanpassen, terwijl de mens alleen door te leren van een potentieel mens-zijn tot een volwaardig mens kan worden.

Dit betekent dat we in de islamitische terminologie het begrip “Fitrat” kennen, hetgeen natuurlijke aanleg betekent en dat een onveranderlijke gemeenschappelijke noemer is voor een menselijke kern van ons allemaal. Deze gemeenschappelijke noemer van ons, onze gemeenschappelijke behoeften, onze gemeenschappelijke kenmerken bepalen ook de fundamentele principes in de opvoeding, waar ook ter wereld. Zelfs de kenmerken die we als verschillen zien, vormen een zeldzaam geheel, als deeltjes van een puzzel. Net zoals onze materiële basisbehoeften al vanaf de eerste mens tot en met nu niet veranderd zijn, evenzo zijn we allemaal hetzelfde gebleven wat betreft onze mentale en geestelijke kanten. Zoals ik bij het beantwoorden van de eerste vraag van Prof. Dr. Rostislav Ribakovprobeerde uiteen te zetten: fundamentele kenmerken die door alle mensen gedeeld worden, elementaire ethische waarden, gemeenschappelijke kanten van menselijk leven, bepalen ook de waarden voor onderwijs, die overal in de wereld geldig kunnen zijn. Ook het antwoord op de tweede vraag van de professor geeft een idee over dit onderwerp. Rest nog het toepassen van de methoden en wat dit betreft kunnen we leren van de werkzaamheden van onze onderwijzers en opvoeders, die ze al jaren, zelfs eeuwenlang hebben verricht. We kunnen dit proberen verder te ontwikkelen en de verschillen van de menselijke individuele psychologie en de culturele en geografische diversiteiten die in de praktijk ontstaan in ogenschouw nemen en daarmee aan het werk gaan.

Jegens moslims die haatgevoelens tegen joden dragen (zie)

Het kan voorkomen dat moslims die de pijn delen van de slachtoffers van oorlogen haatgevoelens hebben ontwikkeld tegen wie zij als de vijand zien. De islamitische religie aanhalen om als ‘bewijs’ aan te dragen voor de overtuigingen vol haat is echter onacceptabel.

“Moslims zijn de bodyguards van liefde en affectie, die alle daden van terrorisme mijden en die hun lichaam hebben gezuiverd van allerhande haat en vijandigheid.”

In een overlevering van de Profeet (vrede zij met hem) zei hij dat als een man vloekt op de vader van een andere man; of als iemand vloekt op de moeder van iemand anders, hij daardoor veroorzaakt dat er op zijn eigen moeder of vader wordt gevloekt en daardoor is hij in feite schuldig aan het vloeken op zichzelf. Wat dit eigenlijk indiceert is dat de Profeet (vzmh) er alles aan deed om respect aan anderen te tonen. Dit betekent dat mensen die vandaag de dag hun religie aanhalen wanneer ze anderen beledigen, ze hun Profeet niet goed hebben begrepen. Dit is zo omdat er geen ruimte is voor haat en vijandigheid in zowel de islam als de veelkleurige wereld van zijn afgezant Mohammed (vzmh).

Liefde verbindt het bestaan
Ja, Mohammed (vzmh) is een man van genegenheid. Hij staat ook bekend als “Habibullah”, wat afkomstig is van het woord ‘habib’ hetgeen ‘hij die van God houdt en die geliefd is door God’ betekent. Mystici zoals imam Rabbani, Mevlana Halid en Shah Veliyullah Dehlevi zeggen dat liefde de hoogste graad is.

God schiep de hele schepping uit liefde en de islam heeft dit delicate kantwerk van zijn liefde verfraaid. Om met de woorden van een andere grote mysticus te spreken: ‘Liefde is de raison d’etre voor het bestaan van creatie.’

Maar er is toch een gewelddadige element in de islam?

We kunnen natuurlijk, ondanks dit alles, niet ontkennen dat de islam een element van geweld in zich heeft dat fungeert als afschrikwekkend middel. Sommige mensen echter nemen deze elementen, die secundair zouden moeten zijn, en beschouwen ze als datgene waar islam over gaat, terwijl de islam juist vreedzaam is. Een vriend van me die deze gevoelens deelde, zei me eens: “Je praat met iedereen zonder beperkingen op te leggen. Hierdoor breekt de spanning die we hebben, terwijl we hebben geleerd dat we, volgens de islam, onze vijandelijkheid aan bepaalde mensen zouden moeten laten zien in de naam van God.” Deze gedachte komt eigenlijk voort uit de onjuiste interpretatie van dit idee.

Hoe dien je dan wel te gedragen en te handelen?

In de islam moet van alles dat is geschapen worden gehouden in de naam van God. Datgene wat moet worden gehaat en waartegen vijandigheid moet worden getoond, is de onzuivere en immorele gedachte en blasfemie. God heeft de mens bedoeld als vriendelijk schepsel (Isra 17/70), en je kunt zeggen dat iedereen, in meerdere of mindere mate, gezegend is met die kwaliteit. De Profeet van God (vzmh) kwam langs een Joodse begrafenis en hij stopte even om zijn respect te betuigen. Toen hij erop werd gewezen dat de persoon die werd begraven joods was, antwoordde Mohammed: “ Hij is echter nog altijd mens.” Hij toonde de waarde die in de islam aan de mensheid wordt gegeven.

Dienaren van God
Als we de Koran lezen zien we dat het in alle opzichten is gebaseerd op vergeving en tolerantie. In de passage ‘Het Huis van Imran’ in de Koran staat: ‘Zij die welwillend hun ongedwongenheid en puurheid spenderen, en zij die hun toorn onderdrukken en mensen vergeven; God heeft hen die goed doen lief.’ (Al e-Imran 3/133) Laat het ons verder uitleggen. Je loopt tegen een incident aan dat je bloed laat koken; mensen hebben je vervloekt en beledigd. Je zou je, zo goed als je kan, onverschillig moeten gedragen en niet moeten reageren. De Koran laat zien hoe mensen van goede zeden zich zouden moeten gedragen, zelfs op momenten dat je zou willen snauwen. “Dat zijn zulke grootmoedige mensen dat wanneer zij geconfronteerd zouden worden met gebeurtenissen die hen gek maken, ze hun woede in zouden slikken alsof het een doorn was en ze de fouten van anderen door de vingers zouden zien.” De Arabische woorden uit deze passage betekenen veel. ‘Kezm’ betekent slikken wat niet geslikt kan worden terwijl Kazim betekent dat iemand zijn woede inslikt.

In een andere passage vertelt God zijn volgers: “En zij die geen valse getuigenis willen afleggen. En wanneer ze trivialiteit passeren, passeren ze op edelmoedige wijze.” (Al-Furqan 25/71)

Een islamitische stijl
Wanneer we kijken naar het verheven leven van de Profeet (vzmh), zien we dat hij alles wat in de Koran staat toepaste. Tegen iemand die bij hem kwam en toegaf overspel te hebben gepleegd en die erom vroeg om gereinigd van zijn zonden ongeacht wat de straf zou zijn, zei de Profeet (vzmh) bijvoorbeeld: “Ga naar huis en heb berouw. Er is geen zonde die God niet vergeeft.” Een ander Hadith vertelt ons hoe een persoon een ander er bij de Profeet (vzmh) van beschuldigde van hem te hebben gestolen. Op het moment dat de straf zou worden uitgesproken, draaide de man zich om en hij vergaf de dief, waarop Mohammed (vzmh) zei: “Waarom heb je hem in eerste instantie niet vergeven?”

Dus, als dit allemaal tot in detail is onderzocht in de eigen bronnen, zal men inzien dat de stijl -die is aangenomen door degenen die anderen met haat en vijandigheid bejegenen en die hun verzet tegen moslims, joden en christenen, met uitzondering van henzelf, hebben aangescherpt met boosheid en die een smet op hen werpen door hen “ongelovig” te noemen- totaal niet in overeenstemming is met de islam. Zoals we hierboven hebben aangegeven is de islam een religie van liefde en tolerantie. Moslims zijn de bodyguards van liefde en affectie, die alle daden van terrorisme mijden en die hun lichaam hebben gezuiverd van allerhande haat en vijandigheid.